28 juni 2022
Auteur , Dick Leegwater
Na mijn pensioen ben ik op oktober 2014 naar Portugal gegaan om als vrijwilliger te helpen in één van de armoedigste shelters in Portugal, die van oud hout en platen aan elkaar hing, achter een kerkhof in het plaatsje Cacia nabij Aveiro.
Zonder elektriciteit en stromend water (afgesloten door de gemeente) .
Naast deze shelter met ca. 100 honden was er in het plaatsje een opvang voor ca. 70 katten, waar ik ook a's vrijwilliger hielp.
Het geheel viel onder de organisatie Pravi-Aveiro.
Na ruim een jaar kwam ik in contact met Berta Brazão, een Portuguese vrouw die al meer dan 10 jaar streed voor sterilisatie als DE oplossing voor het probleem van de enorme overpopulatie van miljoenen zwerfhonden en - katten in Portugal.
Toen ik in contact met haar kwam had ze haar baan opgezegd om zich volledig aan de zwerfhonden en -katten te wijden, niet alleen vanwege haar ´missie´m.b.t. sterilisatie maar ook om zwerfhonden en -katten op te vangen in een niet meer bewoond huis van haar familie.
Er waren op het moment dat ik me bij haar aansloot 40 honden in een grote half overdekte binnenplaats en in diverse buitenruimtes met overkapping.
Er was wel stromend water en elektriciteit, maar er was ook de dreiging dat de hondenze konden worden weggehaald.
Zij (Berta) was inmiddels bezig met de bouw van een shelter op.privégrond van haar familie, in de bergen van Inha/Canedo (Santa Maria da Feira) toen ik werd gevraagd om de leiding op me te nemen van een nog op te richten nieuwe núcleo (kern) van Pravi: Pravi-Caned.
Met name om de honden meer te kunnen beschermen als er een organisatie zou zijn.
De meeste honden zijn toen van het huis overgebracht naar de shelter behalve een aantal oude honden en zwakkere honden zoals een hond die meerdere keren per dag medicatie nodig had en een hond die een kap om had vanwege een gebroken pootje.
Daarna heeft de Nederlandse stichting Dierenhulp zonder Grenzen (DZG) van waaruit ik als vrijwilliger naar Portugal was gekomen, ons als steunpunt voor hen overgenomen en werd de naam gewijzigd in DZG Canedo en als non profit organisatie geregistreerd bij de Portugese Kamer van Koophandel: de IRN onder NIPC 980565510.
Een paar jaar geleden bleek het in wederzijds overleg effectiever onze organisatie meer zelfstandig te laten opereren met name qua adopties van puppy's.
De naam is toen gewijzigd in ARC Canedo (Animal Rescue Canedo)
We hebben nu zelf een steunpunt (in Nederland) speciaal voor promotie en het regelen van adopties in Nederland en een deel van België, de organisatie Help honden Portugal (www.helphondenportugal.nl) onder leiding van Annelies van der Horst.
Van begin af aan is er samenwerking gezocht met de plaatselijke autoriteiten in Portugal.
Maar dat ging verre van gemakkelijk. Ik had in Cacia al gemerkt hoe weinig coöperatief de overheid was, maar dat was niet anders in Canedo met een plaatselijk gemeentebestuur, dat voor een aantal zaken zoals natuur en dierenwelzijn viel onder het overkoepelende bestuur van de regio Santa Maria da Feira
Zo ook als het ging om licenties, zoals een licentie voor de shelter, die ik had aangevraagd , zodra ik me in Canedo voldoende had georiënteerd-
De shelter stond weliswaar op privégrond, maar in een beschermd natuurgebied.
Er was een wettelijke basis om een licentie te krijgen als je dienstverlenend was aan de gemeenschap. En dat waren we zonder enige twijfel.
We hebben honden en katten van de straat gehaald en meer gesteriliseerd dan de gemeentelijke asielen en de meeste andere associaties.
We verbeterden het welzijn van vele dieren. Op een gegeven ogenblik hadden we ca. 150 honden in de shelter, waar ik later nog op terugkom.
We vroegen om een licentie voor 10 jaar op basis van onze verwachting dat de shelter dan niet meer nodig zou zijn doordat er op grote schaal gesteriliseerd zou worden. Het gebied zouden we dan aan de gemeenschap willen geven.
Met de burgemeester van Canedo zijn we naar de verantwoordelijke wethouder van Santa Maria da Feira gegaan, maar die wilde van geen licentie weten.
Er is een stemming geweest in het regionale parlement van Maria da Feira over het door één van de politieke partijen ingediende voorstel een licentie af te geven.
Het merendeel van de politieke partijen stemde voor of blanco, maar de partij, die de meerderheid in het parlement had stemde tegen. De partij waar ook de desbetreffende wethouder toe behoorde.
En dan te bedenken dat 2 fabrieken in een beschermd natuurgebied wel een licentie kregen. Economisch belang of corruptie? U mag het zeggen.
Na een jaar kreeg ik een brief met daarin een datum waarop een technische afvaardiging van de gemeente zou komen voor het bespreken van het afbreken van de shelter.
Dat bezoek kreeg echter een andere wending. Er werd geadviseerd om contact op te nemen met een andere wethouder van Santa Maria da Feira die over natuur en milieu ging en woonachtig in Canedo..
Vanaf dat moment zijn we jarenlang gedoogd en in 2020 zelfs aangemoedigd om de shelter te verbeteren.
Sinds april van dit jaar hebben we elektriciteit middels een zonne-energiesysteem dat ook een waterpomp aanstuurt om vanuit een grote bron 70 meter onder de shelter stromend water omhoog te pompen.
Maar de hele situatie is sinds vorige maand mei drastisch veranderd.
Het begon eigenlijk al in 2019 met een bezoek van een delegatie van het ministerie van Landbouw en min of meer gelijktijdig met een persoonlijke oorlog die uitbrak door een ´dame´, die er continu op uit is om shelters zwart te maken nadat er een persoonlijk conflict is ontstaan en er een situatie is dat een shelter (nog) niet alle voorzieningen heeft.
Die dame werd bekritiseerd door mijn partner Berta Brazão, dat zij 2 shelters in het noorden van Portugal zwart maakte door ze openlijk te beschuldigen van slechte behandeling van de daar aanwezige honden en katten in plaats van de helpende hand te bieden om de condities van de shelter te verbeteren.
De bewuste persoon (CA) heeft vele volgers, die ze 'haar Warriors' noemt.
Jarenlang terroriseren was het gevolg, met leugens, insinuates, beledigingen en beschuldigingen, smaad en laster en ook bedreigingen waaronder aanslagen.
Onze auto is klemgereden en 5 honden, dus gereserveerd waren voor adoptie, met hun hokken en al eruit gehaald, er zijn persoonlijke honden geroofd, een persoonlijke aanslag is gepleegd op.mijn partner Berta en er was de bedreiging dat wij de volgende shelter zouden zijn nadat ca. 70 honden en 45 katten waren omgekomen door een bosbrand die oversloeg naar 2 shelters in Noord Portugal.
We hebben voor onze shelter een aantal dagen surveillance van de politie gekregen.
Het bezoek van de delegatie van het ministerie heeft ons gestoken.
We hadden toen nog heel veel honden in de shelter (zelfs maximaal 150) en noodgedwongen tegens ons principe veel honden aan een ketting die vast zat aan een groot stenen hok. Weliswaar een ketting van 5 meter lang, waardoor er een leefruimte was van 12 me, het dubbele van wat de wet vereist als minimum, maar toch, je wilt het in feite niet.
Je staat voor een dilemma en kiest dan voor het minst slechte als je, zoals ik, wordt geconfronteerd met zoveel leed van honden en katten die op straat leven.
Twee pups in een plas bloed na te zijn overreden, een skelet langs een snelweg. uitgemergelde honden, honden van wie je de ogen niet meer kon zien vanwege het vele verwilderde haar vol.met klitten enz
Ik heb een´´digitale doos´ vol met foto´s van dierenleed.
Veel mensen zoals CA en haar volgers kijken vanuit een huiselijke situatie.
We hebben ze sofaisten genoemd (een bestaand Duits woord).
Maar ook zijn die onder autoriteiten te vinden, die niet midden in de werkelijkheid staan laat staan te hebben gewerkt.
In 2020 hadden we duidelijk vorderingen gemaakt.
Met hulp van bevriende associaties is toen het aantal honden teruggebracht tot 75, waarvan 8 aan de ketting.
We. kregen een optimistisch gevoel en hadden niet verwacht wat er in het jaar erop gebeurde.
Het ministerie kwam onverwacht inspecteren na een lange periode van veel regen en storm.
Op de eerste de beste droge en ook zonnige dag dat ze kwamen was de shelter vrij chaotisch, ik had nog niet schoongemaakt en vlak voor ze kwamen was er een hond gestorven
Het besluit werd genomen dat we de shelter moesten sluiten.
Veel mensen reageerden dat het besluit heel vreemd en dom was. Zelfs de gemeente sprak van een crazy besluit, maar hadden niet de autoriteit van een ministerie, dat bezig was om alle shelters te sluiten die (nog) niet legaal waren en niet volledig voldeden aan de eisen, ook al waren ze functioneel.
En dan in een situatie van een enorme overpopulatie aan zwerfdieren, waarbij je zou kunnen spreken van een noodsituatie en dan geldt nood breekt wet in Portugal kent men de uitdrukking Honger kent geen wet).
En je merkt het nu al waar het toe leidt. Vele gemeentelijke asielen en ook shelters zitten vol of raken vol en de roep om terugkeer van het inzetten van dodingsstations wordt luider.
Na de sluiting voelden we dit jaar de dreiging dat na ruim 6 jaar te zijn gedoogd en na bijna 5 jaar van het niet doorgaan van het toenmalige plan om de shelter af te breken het risico bestond dat het alsnog zou gebeuren.
Daarenboven hadden we al het idee om ons meer te focussen op sterilisatie en het stimuleren van adoptie van puppy's naar met name Nederland en ook speelde een rol dat we van de 8 vrijwilligers die we in 2020 nog hadden er vanwege corona en fulltime betaald werk er nog 3 over waren.
Ook was ik nog steeds aan het revalideren om na een tekenbeet van een jaar geleden om weer te kunnen lopen, wat een stap voor stap proces is.
Begin vorige maand gebeurde het, door een afschuwelijke en onmenselijke actie van een nieuwe wethouder, die na de recente verkiezingen de portefeuille Ambiente (waaronder natuur en milieu) had overgenomen van een ons goed gezinde wethouder.
Het grootste gedeelte hadden we met hulp al verwijderd en dat was overgebracht naar een andere (bevriende) associatie, die al een tijdlang wilde uitbreiden. Er was nog wel een skelet blijven staan met de betonnen vloer.
De nieuwe wethouder stuurde een team op pad om te kijken hoe het ervoor stond, want een shelter in de natuur was voor hem een doorn in het oog.
Terwijl we meer dan 6 jaar lang zijn getolereerd en zoals gezegd nog werden aangemoedigd de condities van de shelter te verbeteren, besloot de nieuwe wethouder bulldozers te laten komen om het skelet en de betonnen vloer weg te halen en ook, totaal onverwacht, de met veel geld professioneel aangelegde geasfalteerde weg.
De weg die om persoonlijke reden was aangelegd om met de auto omhoog te kunnen en daardoor niet langer 9 zakken van 20 kg voer op je rug en 40 flessen van 6 liter water 2 in elke hand) omhoog te brengen (ik was 71 jaar toen de weg in augustus 2019 werd aangelegd).
Hoe ik nu, terwijl ik nog in een rolstoel zit en alleen kan lopen met een looprek, omhoog moet komen moeten we nog oplossen, want het pad nu weer met zand en stenen gaat steil omhoog over ca. 50 meter.
Voor mij is de vernietiging van de geasfalteerde weg ook een persoonlijke aanslag.
Bij dit alles vraag je je af: in wat voor land leven de dieren, van wie er zovelen zwerven en in nood verkeren, als de overheid en het merendeel van de burgers dieren als dingen beschouwen.
Dit in tegenstelling tot wat er in de wet staat, namelijk dat huisdieren min of meer dezelfde rechten hebben als kinderen.
Geen wonder dat er zoveel dierenleed is en zo weinig sterilisaties om te voorkomen dat het leed nog meer gaat toenemen.
Waarom puppies volgens ons en ook anderen in deze huidige situatie niet in Portugal moeten blijven heeft te maken met het ontbreken van de garantie dat ze worden gesteriliseerd als het moment daarvoor geschikt is.
Toen de wet het toeliet werd er op grote schaal gedood, wat niets heeft geholpen.
Daarna was het de bedoeling om op grote schaal te steriliseren. Maar de wet kent geen enkele verplichting.
En een morele verplichting is hier ver te zoeken.
In dat klimaat werken wij zoals zovele andere niet- overheidsorganisaties en ook particulieren,die net als wij dag en nacht klaar staan.daar waar de overheid grote steken laat vallen.
We zijn kwaad, vol onbegrip, diep gekrenkt, diep teleurgesteld, maar we gaan door na de 'aanslag' nog wel door een gemeente!
We leggen ons beslist niet neer bij trage, besluiteloze en immorele autoriteiten en overheden, die soms hun ogen dichtknijpen, maar tegelijk in staat zijn tot grove dieronvriendelijke en onmenselijke acties.
Inmiddels is een stevige brief met een rapport van 24 pagina´s naar de burgemeester en 3 wethouders gestuurd over hoe ze met ons zijn omgegaan in de afgelopen ruim 6 jaar, zonder enig respect voor hetgeen we voor de gemeenschap hebben gedaan, waarbij we alle dagen van de week en 24 uur per dag beschikbaar waren
Dat was en is nog steeds onze bereikbaarheid in tegenstelling tot die van een gemeentelijk asiel (5 dagen per week 8 uur per dag).
Comentários